Leren en geleerd worden

Ik ben alweer een week in Cofradía voor m´n tweede vrijwilligersproject. Voor ik zover kwam was het al een toer om van Antigua (Guatemala) in San Pedro (Honduras)te komen met de uiterst luxe bus. Soms kan luxe zich wel eens tegen je keren; wel meer dan voldoende beenruimte, maar een airco waar je niet goed van wordt en een te comfortabele vering waardoor de chauffeur zich halsbrekende toeren en een hoge snelheid kan permitteren. Alleen is het traject nog steeds hetzelfde, zeer bochtig en op en neer gaand waardoor het soms voelt alsof je in een Rollercoaster zit. Er was ook geen zicht naar voren en nauwelijks naar opzij dus zie je niets aankomen. Door de ruim bemeten stoelen moest ik mezelf regelmatig schrap zetten om er niet uit te vallen. Op een bepaald moment wilde ik toch wat uit het bagagerek pakken en lag dus direct gestrekt tussen de banken te dweilen, als ware het onderdeel van de slapstickfilm die net draaide (waarvan ik gelukkig de titel vergeten ben). Door een vrij onzacht contact van een armleuning met één van m´n ribben heb ik nu nog steeds moeite me om te draaien in bed. Het doet alleen pijn als ik lach, dus dat doe ik dan maar niet meer :-))
Volgende keer dus maar gewoon weer de ´chickenbus´ waar je door de openstaande ramen lekker uitwaait in de buitenlucht, je boven de krappe banken uitkijkend van de omgeving kunt genieten en je als vanzelf shocking-klem zit met je knieën.
Altijd wat te klagen ook die backpackers, nietwaar?;-)

Maar ondertussen ben ik vorige week vrijdag wel in San Pedro Sula aangekomen en heb de volgende dag de laatste etappe (in de ´chickenbus´ idd) naar Cofradía afgelegd. Van te voren had ik al telefonisch contact gehad met Ben en Myrna Udy (de stichters van de Bilingual School) en afgesproken naar het Plaza Central te gaan. Daar zou ik weer bellen en vervolgens dirigeerde Ben mij naar het ´volunteerhouse´ een paar blokken verderop waar Myrna mij even later opving en ik met haar kon kennismaken. Aangezien in het volunteerhouse niemand aanwezig was hield Myrna een Tuk tuk aan en beval de bestuurder om mij met m´n spullen af te zetten in huize Udy. Myrna moest zelf naar het vliegveld van San Pedro om de vriendin van een Canadese vrijwilliger op te halen, bij wijze van verrassingsactie.
Ondertussen werd ik naar het andere eind van Cofradía ge-´tukt´, over allerlei onverharde weggetjes; het is net een bungalowpark waar je doorheen rijdt, al zijn het duidelijk niet de rijkste mensen die hier wonen. Veel groen, vrijstaande huisjes waar iedereen rondom z´n bedoeninkje heeft, spelende kinderen en een overschot aan honden, kippen en hanen. De ontmoeting met Ben was, laat ik zeggen, ´murw makend bijzonder´. Ben is een dwarse maar symphatieke en integere 50+ er van Australisch/ Amerikaanse afkomst (getrouwd dus met de Hondurese Myrna) die er zeer uitgesproken gedachten en meningen op na houdt en ze ventileert alsof hij een universitair college geeft. Na de handdruk begon hij dus met praten, .... en hield gewoon niet meer op; het ene filosofische betoog na de andere politiek / economische verhandeling. Hij praat niet ´met je´ maar ´tegen je´; Een monoloog om eelt op je tong van te krijgen, maar dat eelt kwam bij mij na een paar uur op m´n trommelvliezen. Daar kun jij over ´meepraten´, nietwaar Vera?:-)
Enfin, tegen de avondschemering vroeg ik toch maar voorzichtig waar ik vanavond kon slapen en dat zou zolang het huis naast het zijne worden, aan het eind van de weg langs de rivier. De beide volunteerhouses waren volbezet, dus was dit een mooie oplossing. Dit ´junglehuis´, romantisch verscholen tussen bananen- en andere fruitbomen is gebouwd door Terry, een Vietnam-veteraan (en vriend van Ben) en bewoond door zijn vriendin Dunya en haar zusje Vicky. Terry is echter de week voor mijn komst naar de VS afgereisd voor een ingrijpende rugoperatie en blijft nog wel een paar maanden weg. Ik word dus al een week lang uitstekend verzorgd door Dunya en heb nog wat aanspraak ook met een paar lokale jongens die ´s nachts (bewapend met een geweer) de wacht houden en overdag wat klusjes doen rond het huis en het zwembad in de achtertuin.
Kortom, Ben is best een interessant type, wel een met gebruiksaanwijzing, die je soms een beetje moet mijden, wil je niet met klapperende oren achterblijven;-) Ok, er blijft veel hangen van zijn best interessante betogen, dus dat is dan weer winst.

Voor het eerste klusje met Ben, vorige week maandag was het wel goed dat ik chauffeurservaring heb want er moest een kapot mini-busje ter reparatie van Cofradía naar San Pedro gesleept worden. Zo kon ik aan den lijve kennismaken met de Hondurese manier van het gebruik van de weg: een beetje inschikken op de tweebaanshoofdweg om inhalers de ruimte te geven.
Op de school zelf moet er het een en ander aan onderhoudswerkzaamheden gebeuren en daar had ik mij al zo´n beetje op ingesteld. Maar dat is pas voor in de vakantieperiode;
de rest van de eerste week moest ik al direct op de school zelf aan de slag omdat er een paar vrijwilligers ziek waren (zelfs twee Dengue-gevallen). Ik kreeg al de eerste ochtend, na samen met een Canadees meisje te hebben gewerkt, een paar klasjes van 6-7 jarigen onder m´n hoede die ik maar eenvoudige rekenles en Engelse taal moest geven. Ja, Peter, kom maar uit de kast! Het was dus niet alleen ik die probeerde anderen wat aan te leren, ik leerde meteen over mijzelf en hoe ik met anderen (lees kinderen) om ga of om kan/wil gaan. Het valt verdraaid nog niet mee om orde te krijgen in een klas met zo´n 20 schattige maar stuiterende kinderen (Carla, ik heb diepe bewondering voor je). Het is nog makkelijker om kikkers in een kruiwagen te krijgen dan deze kinderen in hun banken te houden. De spanningsboog is extreem kort en ik moet alle zeilen bijzetten om de aandacht te krijgen en vast te houden. Bij sommige kinderen lukt dat ook wel (die doen heel stilletjes ontzettend hun best om over te schrijven wat ik op het bord zet) maar anderen rennen en vliegen door de klas en zijn meer buiten dan binnen. De herrie uit de belendende primitieve lokalen maakt het er ook niet makkelijker op. Het trio ´Rust, reinheid en regelmaat´ wat zo belangrijk is in de ontwikkeling van deze ´tere schatjes´ is hier ver te zoeken, maar zij kunnen wel tegen een stootje; nu is de vraag of ik er ook bestand tegen ben. Gelukkig is directeur Gerardo erg behulpzaam en voelt goed aan wat voor een helse klus ik als onervaren vrijwilliger moet klaren. Ik moet ook geen al te hoge verwachtingen hebben, dan valt het altijd mee en de kinderen leren zowiezo wel iets, al is het (in het Engels) onderdelen benoemen van vliegtuigjes die ik vouw, waar ze plots erg geinteresseerd in zijn. De andere vrijwilligers hebben met dezelfde problemen te maken, al zijn die hier een paar maanden langer bezig en hebben meer structuur kunnen aanbrengen. Zij kennen hun leerlingen ook wel onderhand; ik ben na de eerste kennismaking met de kinderen door de drukte hun namen alweer kwijt. Grappig is wel dat veel kinderen nieuwsgierig zijn naar die lange buitenlanders: ´Hou ar joe, miester, wat´s jor neem?´, klinkt het dan regelmatig. En als ik door Cofradía loop word ik hier en daar zelfs al herkend en bij mijn naam genoemd (´Hello Miester Pieter´)

Al met al is het assistent-lesgeven maar voor twee weken, want dan is het Kerstvakantie (geen White Christmas hier, bij 30 graden en nog steeds volop zon) en komende vrijdag is er een kerstuitvoering met zang en dans van en met de kinderen, waar al druk voor gerepeteerd wordt. Vorige week vrijdag zijn we met de vrijwilligers die niet ziek waren en zo´n 50 kinderen en begeleidende familie in twee ´chickenbuses´ op excursie geweest naar Copan (was ik twee weken geleden ook al) voor een bezoek aan de Ruinas de Copan, het birdpark en een andere Bilingual School aldaar (daar was ik dus nog niet geweest). Daar kwam ik nog een 11-jarig Nederlands jongetje tegen dat een jaar lang les heeft gehad en aardig Spaans en Engels heeft geleerd; knap hoor. Deze school zag er vergeleken met Cofradía wel een stuk netter en duurder uit; blijkbaar had de leiding hier toch wat meer geld te besteden gekregen.

Ondanks mijn relatieve geschutter en goed bedoelde maar deels gestrande pogingen de kinderen wat te leren heb ik van Gerardo toch een aardig compliment gekregen; hij vond dat ik een ´good attitude´ had. Hmm, dat deed mij wel wat. Al kijk ook ik uit naar de rust van de ´Kerstvakantie´, ik vermoed zelfs dat ik het rumoer, de ADHD-drukte van al die kinderen en de gekte op deze school een beetje zal gaan missen. ´Love your biggest enemy, your fear´, zou het daarmee te maken hebben?