Na zonneschijn komt.... regen.

Niet alleen het aanstaande referendum voor autonomie aan de departementen, meer zeggenschap voor de indigene (Indiaanse) bevolking van Bolivia en de ruzie met buurlanden Colombia, Ecuador en Venezuela, naar aanleiding van de liquidatie van een FARC-lid, houdt de gemoederen bezig. Net als in NL is ´het weer´ hier in Bolivia, en dan met name in Samaipata, een dankbaar gespreksonderwerp. De term ´weeralarm´ kennen ze hier nog niet, maar alarmerend zijn de weersomstandigheden wel geworden. Zeker als de regen een paar dagen achter elkaar met sloten tegelijk naar beneden komt (wat de afgelopen weken al meerdere keren gebeurd is), heeft dat zijn invloed op het hele leven. Onder meer heeft het Amazonegebied van Bolivia al tijden te kampen met overstromingen en weggevallen verbindingen. Ook de omgeving van Santa Cruz en Sucre is getroffen, waardoor ondermeer Samaipata nagenoeg onbereikbaar is geworden; en dat heeft een behoorlijke impact. De stroom valt af en toe een paar uur of een hele nacht uit, afspraken voor vergaderingen of voorstellingen worden afgezegd, bepaalde producten zijn niet meer voorradig, etc. Waar het ´Andoriña´ betreft gaat het dan om hostelgasten die niet kunnen komen of van hier niet weg kunnen vanwege aardverschuivingen, verzakte of weggeslagen weggedeelten of overstromimgen op de route naar de grote steden Sucre, St. Cruz en verder. Dan is het hier net ´Hotel California´: ´You can check out any time you like, but you can never leave´. (waar stond die vorig jaar in de Top 2000?:-) Ik ben nu door het bizarre weer zo langzamerhand de enige hostelgast geworden; wel lekker rustig zo, bij tijd en wijle.

Een tijdje terug hebben we met een taxi een paar ´Ground Zero´s´ op de weg naar St. Cruz bezocht; het is dan best indrukwekkend om te zien hoe de natuur in dit bergachtige gebied zijn loop heeft / neemt als het langdurig regent: spontaan ontstane watervallen die tonnen modder, zand en smurrie van de hellingen meesleuren en de wegen bedekken. En met elke regenbui wordt de situatie erger want bepaalde weggedeelten zijn al zo overbelast of ondermijnd dat ze op punt van instorten staan; er hoeft bij wijze van spreken maar één zware vrachtwagen overheen te gaan en het is gebeurd.

Dan is het goede nieuws dat er direct na een natte periode met man en macht en zwaar materieel gewerkt wordt aan (tijdelijk) herstel zodat de verbindingen, vooralsnog, in stand blijven. Maar net als vorig jaar kampt de omgeving hier met een extreem nat regenseizoen, dus is de vraag wereldwijd gerechtvaardigd: ´Waar moet dit heen??´.
In ieder geval naar een paar zonnige dagen, want die zijn er na alle nattigheid ook nog in overvloed. Dan is het ook gelijk lekker warm en kan er weer buiten ´gespeeld´ worden. Maar een paar uur later of de volgende dag betrekt de hemel weer en komt de volgende plensbui naar beneden.
Eigenlijk komt dat natte weer wel goed uit want dat geeft ons prima gelegenheid om alle klusjes op te knappen in het hostel en het klus- en schilderwerk in het huis van Anne en Dora te voltooien, voor het familiebezoek van Anne de volgende week. Maar ja, dat bezoek moet ook vanuit St. Cruz komen...

Dat is dus in grote lijnen het dagelijks leven van de afgelopen drie weken; en het is nog niet eens zo slecht. Wel een beetje aanpassen aan de omstandigheden maar toch genoeg gelegenheid en al dan niet voldoende zonnige perioden om er, alleen of in gezelschap, op uit te trekken en leuke plekken te bezoeken, zoals de archeologische opgravingen van El Fuerte (vergelijkbaar met Machu Picchu en ook op de ´Unesco World Heritage´-lijst), het museum van Samaipata, de dierentuin, het Amboro-park, de Cuevas-watervallen en nog zo wat plekken waar ik bij mijn vorige bezoek niet aan toe gekomen ben. En tussen alle bedrijven door nog in Samaipata andere Nederlanders, Belgen of overige wereldreizigers ontmoeten die zijn blijven hangen en op de één of andere manier hier hun brood kunnen verdienen. Erg interessant om er achter te komen hoe ze dat doen of gedaan hebben.

Maar ondertussen schrijdt de tijd voort en komt ook mijn ´grote oversteek´, eind maart, in zicht. Met de huidige (weers)omstandigheden kan dat op zichzelf nog een avontuur worden. Misschien stroomt er dan wel zoveel water de bergen af dat ik een ´SOS-message in a bottle´ (ook in de Top 2000?) moet laten uitgaan en de mensen hier moet vragen om mij met de boot naar St. Cruz te brengen in plaats van met de taxi. Het blijft spannend tot het laatste moment...