´Warme douche...´

Je zou het niet verwachten op een tropisch eiland, maar er zijn zowaar warme douches in sommige hostels. Erg fijn natuurlijk om weer een beetje op temperatuur te komen na een ochtend scuba-duiken. Ik heb niet zoveel ´natuurlijke isolatie´ bij me dus na een half uurtje onderwaterflora en fauna bewonderen begin ik toch aardig te klappertanden, ondanks de twee wetsuits die ik over elkaar heb aangetrokken.

Enfin, het hoofddoel van een bezoek aan Utila, een aantal duiken maken, is bereikt en het werden zelfs nog een paar gezellige dagen ook, samen met een hoop andere sportieve toeristen; met name Canadezen, Aussies, een Belgisch stel en nog wat andere verdwaalde nationaliteiten uit verschillende windstreken. Het heeft overigens wel wat tijd gekost om hier een tropisch sfeertje te krijgen, want de eerste dagen was het op Utila boven water bijna net zo nat als onder de waterlijn. Ook de tocht naar Utila was behoorlijk vochtig en niet minder dan een martelgang. Allereerst was het vorige week erg onzeker of de ferry wel zou varen, vanwege het aanhoudend slechte weer. Na een dag en een nacht extra in stormachtig La Ceiba te hebben doorgebracht, ben ik toch maar op goed geluk naar de pier gegaan waar al heel wat mensen uren zaten te wachten. Ik kocht toch maar een kaartje en sloot mij geduldig aan bij mijn lotgenoten. Uiteindelijk kwam een bemanningslid vertellen dat de boot vandaag niet zou varen; morgen misschien. Flink wat rumoer en gemor dus en vervolgens mensen die hun geld probeerden terug te krijgen. Echter een half uur later kwam het bericht door dat er toch wél ingescheept kon worden. Jammer dus voor de mensen die toen al naar La Ceiba waren teruggekeerd, maar er werd gevaren! Veel lol en jolijt wel bij de afvaart maar dat was snel over, eenmaal buitengaats. Op zee stonden huizenhoge golven onder een loodgrijze hemel, waardoor het schip rolde en stampte (zijn dat de goede scheepvaarttermen?) dat het een aard had. Het ene moment in het luchtledige, het volgende moment bijna kapseizend door de golven klievend; ik kreeg al visioenen van ´the Poseidon adventure´ en ´Titanic 1, 2 en 3´ samen. Al snel zag het merendeel van de opvarenden (mijzelf incluis) dan ook groen en geel van ellende en moesten de kotszakjes tevoorschijn komen. Ik heb het nog lang kunnen rekken op het achterdek maar een paar ´salto mortales´ van de ´Utila Princess´ later moest ook ik mijn hotdog en broodje hamburger aan de golven prijsgeven. Later hoorde ik dat de bijnaam van deze boot de ´Vomet Comet´ is; hoe toepasselijk.
Gelukkig komt aan (bijna) alles een eind en was, met de rede van Utila in zicht, het leed weer snel geleden. Even had ik geen oog voor de afgevaardigden van de verzamelde duikcentra, die op de kaai klanten probeerden te werven. Ik kon en wilde even geen water meer zien. Helaas was deze smeekbede aan dovemansoren gericht, want de nacht en de dag daarna bleef het water vrijwel continue uit de hemel gutsen. Dan zit je toch wel in een knap isolement op je Bounty-eiland, waar alles is gericht op lekker, loom buiten leven.
De volgende dag heb ik toch maar geprobeerd de schaarse droge momenten te benutten om een leuk duikcentrum uit te zoeken en uiteindelijk viel de keuze op ´Underwater Vision´: als het boven water dan slecht weer is kun je maar beter de blik onder water richten, nietwaar? ;-)
Die miezerige middag heb ik verder besteed aan huiswerk vanwege een opfriscursus (de laatste duik was immers alweer bijna zes jaar geleden), die ik wilde doen en een kennismaking met het Aussie-stel Baz en Nikki, die hun ´open water´ en ´advanced open water´ cursus gingen volgen. De dagen daarna klaarde het weer gelukkig snel op en werd het toch nog tropisch warm. Van een paar lokalo´s hoorde ik later dat ze op Utila de slechtste winter in 40 jaar hadden gehad, dus ik had niet veel eerder daar naartoe moeten komen. Maar goed, ik heb de afgelopen dagen vier duikseries van twee gemaakt en daar, ondanks het snelle kleumen en het klotsen van water in m´n oren, best van genoten. Erg gezellig ook met z´n allen op de ´duikboot´ buitengaats (nu zonder zeeziekte) op weg naar één van de vele duikstekken langs de kustlijn. Verder heb ik, om toch nog wat meer van Utila te zien, een beetje afgeragde mountainbike gehuurd en het halve eiland rondgepeddeld. Toch wel zadelpijn na een paar uur van dit veel te kleine vehicle. Tja, de laatste keer fietsen dateert ook alweer van bijna vier maanden geleden :-)
Tussen de bedrijven door was het op de kant ook erg gezellig en zijn we een avond met een hele groep van ons duikcentrum uit eten geweest in Bundu Cafe; één van de vele eet- en drankgelegenheden.

Utila en de andere ´Islas de la Bahia´ zijn wel een beetje aparte staten, los van Honduras zelf. Er wordt vnl. Engels gesproken, alles is ook een stuk duurder dan op het vasteland en de sfeer is een beetje vergelijkbaar met Europese ski-oorden en voornamelijk gericht op toeristen. Utila heeft verder een hoog ´superrelaxet Dudes- en Chicks´ gehalte wat je wel een beetje moet liggen. Leuk voor een paar dagen om dat type mensen te aanschouwen maar dan begint het mij toch wat te vervelen. Als ik dat voel opkomen wordt het dus tijd om weer verder te trekken. Ik ben dus gisteravond samen met Canadees Brian naar La Ceiba teruggekeerd, gelukkig onder wat betere weersomstandigheden. Brian is vanochtend vroeg weer naar Tegucigalpa vertrokken, want die vliegt komend weekend weer naar huis. Vermoedelijk kom ik vandaag nog wel wat Utila-duikgenoten tegen, want die zouden vanmorgen op de boot terug stappen. Nu zit ik weer op een driesprong van keuzes: nog een dag in La Ceiba blijven om wat administratie bij te werken? Naar Tela reizen voor een nog niet zekere ontmoeting? Of nu al naar Tegucigalpa, waar ik in ieder geval zondag weer verwacht aan te komen? Tja, ik ben m´n eigen reisleider dus kan ik ook voor m´n eigen verrassingen zorgen. Bij een volgend bericht is de keuze ongetwijfeld gemaakt en de bestemming bekend :-)