De eerste ´overgang´

Nee, niet de gevreesde overgang van mensen ´op leeftijd´ maar wel heel wat veranderingen op één dag. Ander land, ander weertype, ander geld, andere mensen (wel dezelfde taal), andere temperatuur (ander bier ook;), sinds ik vanmorgen met een luxueuze bus (aha, beenruimte!) uit een nat en kil Puriscal via San Jose in Managua, Nicaragua terecht ben gekomen.
Tis hier nu (23.00 u) nog boven de 20 graden en ik zit in een aircon-lobby van een wel redelijk luxe maar ietwat prijzig hotel; vergeleken met de Montezumo-standaard dan. Ik heb me gedoucht en hou me verder een beetje gedeisd vanwege de warmte en het advies je hier ´s avonds in het donker niet op straat te begeven.

De laatste week Montezumo was zowiezo wel anders, vergeleken met de voorgaande, vanwege het gezelschap van Lea, een Duits ´madchen´ dat ook een paar weken bij Jose en Leticia verblijft. Ze trof het niet echt want ze kwam maandag aan in de stromende regen en de volgende (zonnige) dag is ze flink lekgestoken door de mosquitos, met een zelfde soort zwelling tot gevolg als bij mij destijds. Alleen was het bij haar een stuk pijnlijker. Maar goed, na een paar dagen ging het weer beter en hebben we ons met ons vieren, in wisselende samenstelling, weer redelijk nuttig kunnen maken op en rond de finca. Daarnaast was het toch leuk om eens wat aanspraak te hebben met de ´nachbar´; letterlijk en figuurlijk. Lea is studente Engels en Spaans en is voor een werkstage van een jaar in Costa Rica op een Duitse school. Een gezellige kletskous is het ook, net als jij Silke, ha, ha. Maar dan in het Engels voornamelijk.
Ook wel makkelijk hoor zo´n lerares Spaans in de buurt; ze heeft mijn ´afscheidsspeech´ voor het logboek van Jose en Leticia gecorrigeerd (de schade viel gelukkig mee;). Als je andere ´extranjeros´ zoals Lea Spaans hoort praten pik je daar ook een hoop van mee. Het Spaans vergt nog wel de broodnodige concentratie bij mij.

Wat het werk betreft was het een beetje afbouwen: douchekop van mijn ´suicide-douche´ vervangen, een pilaartje van een wastafel stucen, mijn speech schrijven en toch ook nog wat koffiestekjes planten op het laatste stuk open grond en de laatste koffiebonen plukken op een helling (zo steil, gelijk een zwarte ski-piste) helemaal aan de andere kant van Jose´s terrein.

Vrijdag heeft Leticia ons nog getrakteerd op een overheerlijke Costaricense pizza en zaterdag heb ik nog wat laatste dingetjes in Puriscal kunnen regelen voor de doorreis. Jose heeft mij vanmorgen naar de bus gebracht in Puriscal en daar hartelijk afscheid genomen. Ik word zeker voor een paar dagen terugverwacht in ´febrero´, al was het alleen maar vanwege het Karaoke-duet dat ik beloofd heb met Leticia te zingen. (Tja, het doet wat met een mens hoor, zo´n vakantie:-) Daar was het zaterdagavond te koud voor in restaurant Montezumo. Iedereen loopt overigens de laatste dagen te rillen van de kou in Costa Rica; voor hun begrippen is het zeker een stuk kouder en natter dan normaal, met ook nog een behoorlijke wind erbij. Dat voelt voor mij wel vertrouwd natuurlijk, gezien de tijd van het jaar.

Dus het was letterlijk een hele overgang in één dag; alsof je uit het vliegtuig vanuit Nederland op je zomerse vakantiebestemming aankomt. Zo zit ik hier dan ineens weer in de hitte in een voor mij nog onbekende stad, want aangekomen in het pikkedonker en direct naar een hotel gesleept door een ijverige taxichauffeur. Morgen eerst maar een ander 'hospedaje' zoeken in het centrum, eens zien hoe Managua zich aan mij openbaart en of er nog iets moois en authentiek is te vinden. Want ook hier zijn ultra-moderne shoppingmalls, McDonalds, Pizzahut, KFC, Herz en alle andere Westerse ´geneugten´ te vinden, dus ik hou mijn hart vast.

Mucho suerte de Pedro