mezelf even ´resetten´

Ik heb mij zojuist een blik gegund in de peilloze diepte van mijn wanhoop, frustratie & woede, maar gelukkig is het bij die blik gebleven en heb ik letterlijk en figuurlijk afstand kunnen nemen van de computermaterie. Ik kom mezelf wel weer tegen in die spiegel zeg, oei, oei. Het is waar wat voormalig collega Diny ooit eens zei: ´Je neemt jezelf overal mee naartoe´. Net als thuis, dus.
Maar goed, na een flinke kop koffie en wat te eten ben ik nog eens met een grote boog om de ZEN-speler heen gelopen en kwam ik (inderdaad Eef, thanx) dat petietepeuterige reset-gaatje tegen. Even met een tandenstoker rommelen en (Dios zij geprezen) er was weer licht en muziek. Pfffff. De welbekende sisser.

Ondertussen ben ik bij het 5e internet-cafe in Puriscal beland (Jose Luis wees mij op dat verbazingwekkend grote aantal voor zo´n klein stadje) en ga ik hier nog eens wat proberen met die foto´s. Maar eerst een verhaaltje voor het slapen gaan; bij jullie is het nu 23.00u ´s avonds, geloof ik, dus kan het nog net.

Natuurlijk eerst een weerpraatje want dat is hier in CR dagelijkse kost op ´las noticias´. Het zijn met name de laaggelegen kuststreken aan de Pacific die door het aanhoudende noodweer worden getroffen. Ondergelopen straten en huizen, weggeslagen bruggen, vele daklozen, doden en gewonden, aardverschuivingen waardoor veel weg- en railverbindingen zijn verbroken en de regen gutst maar door. Nu even niet overigens, als ik over m´n schouder naar buiten kijk. Ondertussen is in veel gebieden de noodtoestand afgekondigd en een inzamelingsactie op touw gezet. De Colones stromen binnen, dat is zeker. In Nicaragua is het ook één pot nat (en dat is nogal een understatement) met veel overstroomde wegen en o.a. een weggeslagen brug in Matagalpa. En laat dat stadje nu net in een gebied liggen waar ik over een paar weken naartoe wil gaan. Hmmm.... Nou ja, dat zien we tegen die tijd wel.
In de hoger gelegen gebieden, waaronder Puriscal en Montezumo is er weinig aan de hand, al is een deel van de weg van La Legua (het buurtschap waar Montezumo ligt) naar Puriscal ook weggeslagen. De omleiding is een steil gravelweggetje waar al het verkeer zich overheen moet zien te wurmen. Maar goed, het gaat.
Bij ons regent het alleen maar gestaag door. Sra. Zuñiga verzucht wel iedere dag dat dit nog nooit zo erg is voorgekomen, zolang zij het zich kan heugen.

Zelf heb ik mij al redelijk bij de situatie neergelegd en ben de regen als een compagnon gaan beschouwen. De natuur is dan helemaal stil; alleen het ruisen van de regen hoor je.
En het geeft ook wel een knus gevoel als ik ´s avonds in m´n bed de regen op het golfplaten dak hoor roffelen. De laatste dagen komen er wel vaker droge momenten voor waarop de zon zelfs doorbreekt en het helder wordt. Dan zie ik eigenlijk pas hoe weids het uitzicht is vanaf ´onze berg´. Schitterend mooi! De werkzaamheden kunnen we ook redelijk makkelijk aanpassen aan de weersomstandigheden; bij droog weer koffiestekjes planten en als het regent de ´herverbouwing´ in het restaurant.

´Droog´ weer is wel relatief want de plantage is zo langzamerhand veranderd in een zompige, glibberige modderhelling waarbij ikzelf slechts met de grootste moeite staande kan blijven. Dan ben ik wel even blij met halve dagen werk, want het is dan dodelijk vermoeiend.
Van de week is ook een vrachtwagentje met bouwmaterialen (grind, betonijzer en zakken cement) het erf op komen tuffen, want Jose Luis wil volgende week een nog ontbrekend betonvloertje in het restaurant gaan storten. Leuke klus dus.

Jose Luis vertelde dat er in La Legua nóg een Nederlander woont; daar heeft hij ooit eens een paar biggetjes van gekocht. Ik was wel nieuwsgierig naar die andere Nederlander in den vreemde en afgelopen week heb ik dan even kort kennis gemaakt met Dick van Eck, een vriendelijke vent van omstreeks 55 jaar; hij woont op een ranch pal achter de bushalte waar ik de afgelopen weken al ettelijke uren ´sereen en berustend´ op de bus heb staan wachten.
Dick woont samen met een uiterst aimabele en spontane vrouw, Jan van Amerikaans-Bermudiaanse afkomst, al 6 jaar op dit landgoed van 20 hectare. Dick is in een vorig leven internationaal manager vrachtafhandeling geweest bij de KLM en in die functie al ettelijke malen in het buitenland geweest of langere tijd verbleven. Door een samenloop van omstandigheden zijn Dick en Jan in CR terechtgekomen en hebben hier de ranch van een Amerikaan kunnen kopen, voor een prikkie (bij wijze van spreken, natuurlijk). Een erg interessant verhaal en morgen zal ik wat uitgebreider kennis kunnen maken (ook met z´n vrouw) want zij hebben mij voor de lunch uitgenodigd. Dan zal ik ook een rondleiding over het terrein krijgen. Ben dus errug benieuwd. Het was voor het eerst in bijna drie weken dat ik weer eens ´Nederlandsch´ praatte; ook wel een grappige gewaarwording.

Ja, het Español gaat nog zeker niet vloeiend, Bert en Anne, maar ik kan me er mee redden. En elke dag leer ik weer wat bij. Jose en Leticia doen hun best om een ´poco despacio´ tegen mij te spreken, want als de hele familie in zo´n rap tempo door elkaar kwettert is er voor mij geen touw aan vast te knopen. Maar het is wel een gezellige chaos bij de Zuñiga´s, met allerlei (schoon)familie die te pas en te onpas aan komt waaien :-).
Vanmorgen met Leticia nog een tijdje gesproken over haar familie, hoe het vroeger bij haar thuis ging en over haar ouders, waarvan haar vader pas zes maanden geleden is overleden. Dat stemde haar wel triest. Dat gebeurde overigens net in de periode dat jij er was, Vera, vertelde ze.

Eric, ik waag me niet in de keuken van Leticia want dat is haar unieke domein. Ik heb wel een paar pakken Van Nelle koffie voor hun meegenomen en dat werd nauwkeurig ontleed op smaak. Een tikje kaneel-achtig, vonden ze. Hmm..., is mij nog niet opgevallen. Maar ze vonden het een leuke geste.

Janneke, laat die Pool maar zitten. Tegen de tijd dat ik weer thuis kom zal ik waarschijnlijk voldoende terzake kundig zijn dat ik alle ´herverbouwingen´ aanpak. Kom ik wel een keertje bij je klussen. Help, de Vliegeraar is bijna uit!

Maria, schaam je niet hoor voor die 4 GIG op jouw speler. Volgens mij is dat ook nog een hele hoop muziek. Leuk zeg, die afwisseling met cantates en andere klassieke stukken die jij aangeleverd hebt.

Anne, zeer interessant hoe het bedrijf hier is opgezet. Volledig op ecologische basis. Jose Luis heeft mij een boek geleend waarin alle voorkomende cycli van het bedrijf beschreven staan en hoe alles in verband staat met elkaar. Ik zal binnenkort proberen je een samenvatting toe te sturen.

Ellen, groetjes aan mijn ´huisbewaarder´ Linda, Freek, Ria en de overige commissieleden van Hermes.

Max, 'muchachas' genoeg hier hoor, zij het in Puriscal dan ;-) Waarvan overigens van de meeste meisjes/ dames opvalt dat ze véééél te krappe jeans dragen. En dat kleed bij de wat gezette dames nou niet bepaald flatteus af. Need I say more...
De muchachas van Jose Luis zitten in een examenperiode en zijn momenteel niet echt spraakzaam. Ik kan lastig peilen of ze nu heel erg geconcentreerd zijn of hééél verlegen, maar ik heb tot nu toe nog geen echt gesprek met ze kunnen aanknopen. Gefeliciteerd nog met ´RampstadRail´. Hopelijk houdt ´ie het nu langer vol dan die twee weken van vorig jaar.

Arwin, jij bent ook wel een ´lucky bastard´ met al die tripjes over de wereld. Hoe heet die baas van jou ook weer??? Ik zal Jose Luis vertellen dat jij naar NY gaat; daar is hij zelf ook net een maand geweest, bij zijn zoon. En hij heeft er afgelopen week al verscheidende keren laaiend enthousiast over verteld.

Silke, leuk dat je zo met dat koor bezig bent. Heb je toch nog wat goeds aan Thermiek overgehouden :-)

Aan alle anderen. Heel leuk dat jullie reageren op mijn geschrijf en dat jullie mij zo ook een beetje op de hoogte houden van wat er in NL of bij jullie thuis allemaal gebeurt. Blijf dat vooral doen.

Ik zit nu op de helft van mijn zes-weekse ´stage´ op Montezumo en weet nu al dat ik het ga missen. Reden temeer om de komende drie weken extra te gaan genieten van de ´Rust, de Ruimte en de Regen´. En natuurlijk het werk...

Hasta la proxima vez.

Peter