The way to San Jose

Hola Queridas amigos / amigas,

Vandaag even met de bus naar San Jose gereisd. Nou ja, ´even´? Toch gauw zo´n drie uur onderweg voor hemelsbreed 60 km; inclusief wachttijden, dat dan weer wel. En het parcours naar de hoofdstad verloopt natuurlijk ook niet helemaal vlak, zoals in ons platte NL.
Hier in San Jose heb ik wel een (één van de vele) ander internetcafe gevonden in de hoop dat de apparatuur hier goed werkt, maar daar is weer geen mogelijkheid voor het uploaden van foto´s. Madre Dios Mio!! De apparatuur (de hunne) weigert weer ten andere male.

O ja, Maria, gefeliciteerd met je verjaardag. Een (leuk) kaartje vinden is niet gelukt, laat staan het op tijd bemachtigen van een postzegel, maar ik ga er vanuit dat de elektronische postduif nog tijdig in Houten arriveert. ´Hiep, hiep´ in ieder geval.

In Puriscal is het nu erg rustig; vanwege de overvloedige regenval de afgelopen tijd hebben we nauwelijks iets op het land kunnen doen. Wel veel onheilstijdingen op de TV uit de kuststreek doorgekregen over afgesloten wegen, aardverschuivingen en meerdere doden. Verder is er sprake van vele ´damnificados´; die term behoeft geen nadere uitleg, denk ik.

Maar goed, ´Rancho Montezumo´ kan ik vanwege de aanhoudende moessons omdopen in ´Rusthuis Montezumo´. Hier houden we het gelukkig ´spreekwoordelijk´ droog. Het is wel goed om dan even hééélemaal tot rust te komen.
Lekker lezen, muziek luisteren, op z´n tijd een goede maaltijd en vroeg naar bed, want ´s morgens wacht weer een drukke dag (gni, gni).

Afgelopen woensdag is de ´Pater Familias´ ofwel Jose Luis weer thuisgekomen van zijn bezoek aan zoonlief Inrique in New York. Een leuke, vrolijke vent en de kennismaking was dan ook erg aangenaam. Hij was wel nieuwsgierig naar mijn persoontje en we hebben heel wat afgekletst. Hij wilde zijn ervaringen over New York natuurlijk ook graag kwijt. Wel even een andere omgeving dan zijn eigen boerderij.

Donderdag hebben we nog wel even een paar uur koffiebonen kunnen plukken, het was zowaar droog en er scheen een flauw zonnetje. Ik kreeg ook een mandje voor m´n schoot gebonden en zo hebben we met z´n drieën (Jose Luis, Fabian en ik) de koffieplanten op een ander perceel afgestruind. Naarmate de tijd verstreek begon ik toch wel te begrijpen hoe zwangere vrouwen zich moeten voelen, met dat mandje voor mijn buik wat allengs zwaarder werd van de koffiebonen. Dat ga je op een gegeven moment wel voelen in je rug, zeg. Hulde en respect aan alle (aanstaande) moeders, dus ;-)

Door de al snel weer terugkerende regens heb ik met Jose Luis overlegd of er nog andere klussen zijn te doen ´binnenskamer´, want aldoor maar rusten is even leuk maar dan mag er wat mij betreft wel weer wat actie komen. Nou, dat is er genoeg want de toiletruimtes in het restaurant moeten nog verbouwd worden (wandjes uitbreken en verplaatsen en tussendeuren vernieuwen). Plannen, meten, zagen, timmeren, etc. Buiten ´Cafetalero´ is Jose Luis dus ook nog eens een verdienstelijk en zorgvuldig timmerman; dat is een prettige samenwerking. Ik kon zelfs nog mijn elektrotechnische installatiekunsten botvieren. Niet te veel gelukkig, want de spaghetti aan elektrische leidingen is welhaast onontwarbaar.

Zo zit ik hier dan op een (nog steeds) droge zondag in de hoofdstad van CR, in de hoop jullie te kunnen vergasten op een serie mooie foto´s. Gisteren in de badkamer nog bezoek gehad van een vlinder zo groot als een vliegdekschip. Echt een beauty; ik heb er mooie foto´s van kunnen maken maar helaas, helaas kan ik ze (nog niet) laten zien. Tja, jammer, jammer. Even geduld nog:-) Als ik vanmiddag nog gelegenheid heb voor een bezoek aan een ander internetcafe, dan zal ik nogmaals een poging wagen.

Hasta la proxima vez,

Peter