One week down, so much to go...

Hola queridas amigos/amigas y familia,

De eerste week zit er op in Santiago de Puriscal (zoals het stadje voluit heet) en de meest zichtbare resultaat daarvan bij mij zijn de ontelbare muggenbulten op mijn onderarmen. Al meteen de eerste werkochtend was ik een dankbaar slachtoffer en een mals blank hapje voor de mosquitos die op de plantage rondzwerven. Ik had natuurlijk een shirt met korte mouwen aan; nou, dan weet je het wel (´ik was een beetje dom´, om Maxima maar even te parafraseren). Vandaag, zondag dus, nog maar even een extra shirt met lange mouwen gekocht in Puriscal. Voor de rest heb ik qua gezondheid niet te klagen. Niet eens spierpijn van het vele bukken, klauteren en glibberen op de plantage. In ieder geval zijn de koffiestekjes bijna allemaal geplant. Morgen de laatste strekkende meters stekjes ´ter aarde bestellen´ en dan ben ik benieuwd wat we verder gaan doen.

Ik heb de hele week samengewerkt met Fabian, een van de zonen van Jose Luis; een grappig joch van 15 jaar. Verder waren Gerardo (vriend van Jose) en zijn zoon de hele week doende met het spitten van gaten voor de stekjes. Wij hebben de ´lijnen uitgezet´ dus het nog relatief lichte werk gehad.

Jose Luis is de grote afwezige, want momenteel bij zijn zoon in ´Los Estados Unidos´, die in 'Nueva York' in de bouw werkt. Het bevalt hem daar goed want het klimaat schijnt daar beter te zijn voor zijn astma. Dus of ik hem nog ga ontmoeten??
Sra. Zuñiga is een lief mens en zorgt er voor dat ik niets te kort kom. Zij doet haar best om zo helder mogelijk Spaans te spreken; dat is dus wel te volgen en ik kan redelijk ontspannen met haar communiceren (ik zal de groeten overbrengen, Vera). Zij runt het huishouden en de familie met zekere en strakke hand. En dan in het weekend ook nog eens de catering voor het restaurant, pfff. Vrijdag was daar de hele dag een bijeenkomst van een financiële instelling, waarvoor het nodige aan maaltijden geserveerd moest worden. Dat doet ze allemaal in haar eentje of met hulp van haar dochters Estephanie en Madeline. Maar zowiezo is het een hele klus.
Tussendoor heb ik zo links en rechts de rest van de familie en aanverwanten ontmoet. Volgens mijn laatste telling zijn dat 2 dochters en 3 zonen, 2 kleinkinderen, een schoonzoon en schoondochter, een lawaaiige Duitse herder die mij steeds de stuipen op het lijf jaagt (daar is mijn jeugtrauma weer) maar gelukkig aan de ketting ligt, de kat Minnie (maar een katertje) en een schattig schoothondje Pooky. Verder houden Spin Simon en Tor Theo (of is het Kakkerlak Karel?) mij in de badkamer gezelschap. Verder is het er wel schoon hoor en geeft de douche warm water.

Met Fabian heb ik zaterdag gevist op Tilapia in één van de vijvers, met een lijntje. Voor het eerst in mijn leven beet gehad, ha, ha. Nooit geweten dat ik nog eens een vis aan de haak zou slaan ;) Lekker makkelijk ook in zo´n van vis vergeven vijver, dacht ik. Maar dat viel toch wel tegen. En dan dat haakje uit de bek peuteren, oei. Poor Little Fish.

Fabian is overigens fan van de ´Nu-metal´ stroming (Limp Bizkit, 3 Doors Down, Korn, Blink 182, etc..) en heeft die ´herrie´ op een MP4 speler staan. Een nog, nog, nog platter en kleiner apparaatje dan mijn magnifieke ZEN-speler, waar hij toch ook wel in geìnteresseerd was. Alleen herkende hij weinig tot niets van mijn muziek. Ach ja, de jeugd van tegenwoordig ;)

Ik ben toch wel erg content met die ZEN-speler en de camera. Heb er al veel gebruik van gemaakt en foto´s van de camera naar de ZEN-speler gekopieerd. Toch eens kijken of ik die hier ook op de computer aan kan sluiten. Grappig was dat de uitbater van het internet-cafe direct op de USB-poort wees voor de camera.
Zeker in de vrije uren was de entertainment-apparatuur een uitkomst, want al met al is er op Montezumo niet veel meer te doen, dan van de stilte en de natuur te genieten.
De Ranch ligt behoorlijk afgelegen in het buitengebied. Een prima plek om te onthaasten want er gebeurt, buiten de dagelijkse werkzaamheden, vrijwel niets en dat is voor drukke 'Extranjeros' wel even wennen. De dagelijkse regen vanaf 13.00 u benadrukt dat isolement wel behoorlijk. Het regent dan ook niet zo zachtjes maar zeer gestaag en langdurig. Veel geslapen, gelezen en naar muziek geluisterd dus. M´n rust kan ik wel voldoende pakken om het even in schaatstermen te houden.

Om in de rest van de bewoonde wereld te komen moet je wel het een en ander over hebben en zeker geen haast hebben.
Het is bijvoorbeeld ruim een kwartier lopen naar de grote weg over een gravelpad met een stijgings- en dalingspercentage, gelijk de Keuteberg of de Cauberg in Limburg. Daar heb ik overigens ook pas bereik met m´n mobiel. Dan nog ruim een uur op de bus wachten en vervolgens een half uur hobbelen naar Puriscal. Geen files in ieder geval, ha, ha.
Maar goed, het is een mooie oefening in reflectie. Daar was het mij toch o.a. om te doen, nietwaar?
Zo hier in het sjofele Puriscal rondlopend geef ik echter toch de voorkeur aan de rust en de weidsheid van de Ranch.

Straks maar eens kijken of er nog een bus terug gaat; ze rijden om het uur dus dat moet wel gaan lukken.

Tot een volgend bericht.

Hasta la proxima vez,

Pedro